[Εφημερίδα Μακεδονία 16/9/2018]

Οικονομία χώρου και χρόνου. Αυτά είναι τα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό υπηρετούν. Για αυτό καταναλώνονται αδηφάγα. Γρήγορες σκέψεις σε απεικονίσεις (διότι ποιος κάθεται τώρα να γράφει λόγια – αφήστε που συχνότερα άλλα γράφεις κι άλλα καταλαβαίνουν), γρήγορες αποκρίσεις, γρήγορες φιλίες, γρήγορες διαγραφές, βιαστικά λόγια και κλικ.

Μέσα σε μισή ώρα έχουμε απευθυνθεί σε εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπους και πιθανότατα έχουμε συνομιλήσει με αρκετούς από αυτούς.

Οι αστραπιαίες ταχύτητες παραγωγής περιεχομένου σχεδόν εξαφανίζουν αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο και αφήνουν απλά φωτοσκιάσεις εντυπώσεων ανάλογα με τα απωθημένα και τους ευσεβείς πόθους του καθενός – ή την ατζέντα του βεβαίως.

Μέσα σε αυτό το πολύχρωμο ξέφρενο καρουζέλ της συνεχούς έκρηξης συναισθημάτων, όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε να αντιληφθούμε το συμβάν αλλά αφηνόμαστε εκστασιασμένοι στο συναίσθημα που ανακύπτει. Μόνο που δεν ανακύπτει ακριβώς. Δεν είναι εξολοκλήρου δικής μας κατασκευής. Μας επιβάλλεται με συνεχόμενες αναταράξεις. Σαν να έχουμε όλοι ένα κουμπί που κάποιος το πατά ξανά και ξανά μέχρι να δώσει την σωστή αντίδραση. Ένα διαρκές τράνταγμα ψυχικής ταραχής.

Οι άνθρωποι νιώθουμε πιο γρήγορα από ό,τι αντιλαμβανόμαστε. Αυτό το εκμεταλλεύεται εδώ και χρόνια η διαφήμιση καθώς και κάθε στρατευμένη κίνηση των media.
Κι εδώ και μια δεκαετία, αυτό το κλειστό σύστημα πρόκλησης συναισθήματος έχει ανοίξει σε δισεκατομμύρια χρήστες μέσα στο διαδίκτυο.

Κάθε ένας επιχειρεί να χειραγωγήσει. Να προκαλέσει. Τα λίγα Like σημαίνουν πως δεν ταράξαμε κάποια κρυφή ή φανερή συναισθηματική δίνη. Νιώθουμε πως αποτύχαμε.

Οι λέξεις υποχωρούν απογοητευμένες κάθε μέρα και περισσότερο. Σχεδόν παραιτούνται. Η ορθογραφία καταλήγει πνευματικός κάματος. Ακόμα κι αυτή η ανάγκη για έναν εσωτερικό μονόλογο ως απόφαση σε αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, τείνει προς εξαφάνιση.

Όλο και περισσότερες ατάκες, όλο και περισσότερα εικονίδια, όλο και περισσότερες απεικονίσεις. Η σκέψη έχει αντικατασταθεί από την αντίδραση.
Ακόμα και στα μακρόσυρτα σχόλια αντιδρούμε με εκνευρισμό. Ίσως επειδή ένας χείμαρρος βιαστικών λέξεων συχνά απαλείφει το νόημα.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας λειτουργεί μέσα από συναισθηματικές περιδινήσεις κι εκτινάσσει τα παρελκυόμενα στη συμβατική ζωή.

Κι η ψυχραιμία καταλήγει γιγάντια πρόκληση.